مناجات ماه رمضانی با خداوند رحمان
معصیت بود که سوزاند عـبادات مرا بر نگـرداند به من حِس مناجـات مرا نا گزیر است گدا، دم ز عطایت بزند نیـمه شب عبد گـنه کار صدایت بزند با امید آمـدهام شـاه، فـقـیـرم، چه کـنم ترسم این است گنه کار بمیرم چه کنم من شب اول قـبـرم چه حـسـابی دارم گر بپرسند چه داری چه جوابی دارم منم و وحشت قبری که ز هر سو برسد کاش آن لحظه فقـط ضامن آهو برسد یاد دادند به ما وقـت دعا سجـده کـنیم غافـر الذنب بخوانیم تو را سجده کنیم مهر تو در دل ما هـست نمیسوزانی تو سری را که به سجدست نمیسوزانی پوستی را که لطیف است نمیسوزانی بدنی را که ضعیف است نمیسوزانی تو پشـیمان شدهها را که نمیسوزانی جـلو حـرمـلـه ما را که نـمیسـوزانی هر سـحـر ورد زبانی تو، الهی العـفو ربّ شـهـر رمضـانی تو الهی العـفـو |